یادداشت منصور سهرابی، اگرواکولوژیست در ویژهنامه حقوق ما
كشاورزی نقش بسیار مهمی در تامین نیازهای اولیه انسان ، یعنی محصولات غذایی دارد. کشاورزی و رونق آن در یک منطقه از دیر باز به مثابه رشد فرهنگ و تمدن در آن منطقه بوده است، طوریکه امروزه باستانشناسان اگر بخواهند سیر ایجاد و تکامل تمدنی را در یک منطقه بررسی کنند به کاوش ابزارآلات و چرایی و چگونگی کشاورزی در آن منطقه میپردازند. کشاورزی در ایران تاریخی دههزار ساله دارد و کشور ما یکی از مراکز اهلی کردن گیاهان زراعی بودە است.
کشاورزی برای قرنهای متمادی محور اصلی کارآفرینی و اشتغال انسان بوده است. با رشد شهرنشینی و شروع فرآیند صنعتی شدن در جهان و خصوصاً کشورهای توسعه یافته، باز هم کشاورزی در کنار صنعت و خدمات، یکی از بازوهای مهم اشتغالزایی بوده است. با این حال، تلاش برای دستیابی به سود سریعتر و برنامههای نامناسب کشاورزی را در بسیاری از مناطق کشور تبدیل به بلای جان محیط زیست کرده است. فعالیتهایی مانند شخم زدن زمین مخصوصاً در اراضی شیبدار، استفادە از سموم و آفتکشهای شیمیایی، سیستمهای آبرسانی و آبیاری ناکارآمد، سوزاندن بقایای كشاورزی، فقدان استفاده از طرحهای الگوی کشت بهینە، آلودگی هوای ناشی از فعالیتهای كشاورزی، آلودگی خاكهـا و آبهـای سطحی و زیرزمینی و تغییر خصوصیات خاک از جمله اثرات مخرب کشاورزی بر محیط زیست هستند کە منجر بە پایمال شدن حقوق محیط زیست و عدالت محیط زیستی شدە است. کشاورزی ناپایدار، بلایی پایدار برای محیط زیست بوده است.
رابطه مستقیمی بین حقوق بشر و محیط زیست وجود دارد و اهمیت این موضوع بارها مورد تایید و تاکید سازمان ملل قرار گرفته است. کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل با صدور قطعنامۀ «حقوقبشر و محیط زیست بهمثابه بخشی از توسعهپایدار» درسال ۱۳۸۴ از دفتر کمیساریای عالی حقوقبشر و برنامه محیط زیست ملل متحد و برنامه عمران مللمتحد میخواهد که بههماهنگی فعالیتهای مربوط به حقوقبشر و محیط زیست در زمینه رفع فقر و ارزیابی محیط زیست ادامه دهند. گزارش کمیسیون فرعی حفاظت از اقلیتها نیز به رابطه بین حق داشتن محیط زیست شایسته، و حقتوسعه پرداخت و اینکه حقوقبشر جداییناپذیر و وابسته متقابل هستند.
مفهوم عدالت محیط زیستى و عدالت اكولوژیك را مىتوان از جمله مبانى جرمانگارى جرایم علیه محیط زیست تلقى کرد و از دو منظر حقوق بشرى و حقوق كیفرى قابل تحلیل و بررسی است. اگر حق برخوردارى از عناصر محیط زیست سالم براى تمام موجودات كره زمین و بلكه نسلهاى آینده بهرسمیت شناخته شده و دموكراسى محیط زیستى را به عنوان مبنایى براى تبیین پیشگیرى مشاركت محور از جرائم علیه محیط زیست قلمداد کنیم، میبایستی برهمین اساس چارچوبی برای احقاق عدالت محیط زیستی طراحی کرد.
دموکراسی محیط زیستی شامل پاسخگویی شفاف دولت و مشارکت مردم در مورد فعالیتهایی است که بر کیفیت زندگی و محیط اطراف آنها تاثیر میگذارد. دموکراسی محیط زیستی اشاره به نظریاتی دارد که بر مبنای آن، امور و مسائل محیط زیستی باید بهوسیله تمامی کسانی که تحت تأثیر نتایج یک تصمیم گیری محیط زیستی هستند، مورد توجه و اظهارنظر قرار بگیرد، نه صرفاً از سوی حکومتها و صاحبان صنایع و سرمایە. در واقع، دموکراسی محیط زیست بر این واقعیت استوار است که مشارکت عمومی برای حصول اطمینان از تصمیمات مربوط به مدیریت منابع طبیعی و پاسخ مناسب و منصفانه به منافع شهروندان، رعایت شود کە در رابطە با فعالیت های کشاورزی این مهم در ایران نادیدە گرفتە شدە است. برای نمونە میتوان بە تغییر کاربری مراتع و تبدیل آن بە زمین های کمبازدە کشاورزی اشارە کرد کە بە وضوح بە حق محیط زیست تعدی میشود و بهدلیل عدم دموکراسی در ایران راە مقابلە با آن بستە است.
حفاظت، حمایت و مقابله با آسیبهای محیط زیستی مستلزم بهرسمیت شناختن حق شهروندان در به اجرا درآوردن حقوق ماهوی محیط زیستی است. از مهمترین دلایل عدم مشارکت مردم در پاسخهای واکنشی به جرایم محیط زیستی، بیاعتمادی مردم به دستگاه عدالت کیفری در کشف، تعقیب و محاکمه عادلانه پس از اعلام جرم از سوی شهروندان است. تصویب قوانین حمایتی به نفع مشارکتکنندگان، عدم برخوردهای تبعیضآمیز در نوع و میزان مجازاتها و ایجاد تحول در نظام عدالت کیفری به عنوان الزامات حق دسترسی به عدالت، به تحقق هرچه مؤثرتر و معنادارتر مشارکت کمک خواهد کرد.
کشاورزی اکولوژیک یا بومشناختی
کشاورزی بومشناختی نوعی از کشاورزی است کە عدالت محیط زیستی در آن مد نظر قرار گرفتە و مورد توجە واقع شدە است. كشاورزی بومشناختی نیازمند تفکر بیشتر در فلسفه كشاورزی پایدار بهمانند یک بینش است. بر این اساس، پایداری فلسفهای است مبتنی بر هدفهای انسانی و شناخت اثرهای درازمدت فعالیتهای انسان بر محیط زیست و سایر موجودات زنده. در واقع فلسفە وجودی کشاورزی بوم شناختی مقابلە با کشاورزی رایج است كه كشاورزی رایج مدرن بر بنیان تقلیلگرایی استوار است. ویژگی اصلی این نگرش بیتوجهی به ماهیت زیستی طبیعت است. اما در مقابل این نگرش، اندیشه جامع نگری وجود دارد كه مفهوم پایداری و كشاورزی بوم شناختی بر آن استوار است. در این نگاه، به مجموعه اجزای طبیعت به صورت كلیتی یكپارچه و زنده و پویا نگریسته و برهم كنشهای آن در نظر گرفته میشود. كشاورزی بوم شناختی، میبایست دانشبنیان، بومسازگار، اقتصاد-محور و بر پایه ظرفیت محیطی-سرزمینی باشد.
برای ادای حق محیط زیست و رسیدن بە عدالت محیط زیستی در بخش کشاورزی اجرای روشهای ذیل در کشاورزی ضروری است:
- اجرای طرحهای الگوهای کشت بهینە بر پایە تناوب درست زراعی بر اساس توان اکولوژیک هر منطقە.
- استفادە کمتر از کودهای شیمیایی و بکار بردن کودهای زیستی کە نقش بسیار مهمی در بهبود حاصلخیزی خاک از طریق تثبیت نیتروژن اتمسفر به وسیلهی همزیستی با ریشه گیاه یا به صورت آزاد-زی در خاک و همچنین از طریق محلول نمودن فسفاتهای تثبیت شده و تولید عناصر مورد نیاز برای رشد در خاک، ایفا میکنند. کودهای بیولوژیکی بهوسیله یک سیستم بیولوژیکی و بهطور طبیعی با متحرک کردن عناصر غذایی در خاک، دسترسی گیاهان به این عناصر را ارتقا میدهند. استفاده بیرویه از کودهای شیمیایی، منجر به آلودگی خاک و حوضههای آبریز، نابودی میکروارگانیسمها و حشرات مفید، حساسیت بیشتر گیاهان به بیماریها و کاهش حاصلخیزی خاک شده است.
- خاکورزی حفاظتی: خاکورزی حفاظتی روشی است که مقدار کافی بقایای گیاهی را پس از برداشت محصول در سطح زمین حفظ می کنند تا حفاظت خاک در برابر فرسایش افزایش یابد. خاکورزیهای مرسوم یکی از دلایل اول شدن رتبە فرسایش خاک ایران در جهان است بطوریکە هر سالە بیش از ٢ میلیارد تن خاک در ایران فرسایش مییابد.
- اجرای طرحهای تعادل دام و مرتع، تعداد دامها در ایران سە برابر ظرفیت مراتع گزارش شدە است کە ضمن آسیب بە خاک، تنوع زیستی گیاهی با خطر مواجە شدە است.
- مدیریت تلفیقی آفات، بیماریها و علف های هرز
- مدیریت علمی و دقیق منابع آب در سیستمهای کشاورزی و بالا بردن کارایی مصرف و بهرهوری آب در این بخش. هدرروی آب در این بخش بیش از ٦٠ درصد است، سدسازی های غیرعلمی بەبهانە آبرسانی بە بخش کشاورزی آسیبهای جدی بە محیط زیست وارد کردە کە انتقال آب بین حوضەای هم این آسیب را تشدید کردە است.
- کاهش ردِ پای اکولوژی در بخش کشاورزی
وضع محیط زیست ایران بهشدت بحرانی است. تمامی شاخصهای محیط زیستی کشور نشان از سیر قهقرایی سرزمین ایران دارد. و برای کاهش خسارت کشاورزی بە محیط زیست پیشنهاد میشود کە سیستم مرسوم کشاورزی بە بوم شناختی کە رهیافتی برد-برد است تغییر یابد تا ضمن رعایت حقوق محیط زیست، امنیت غذایی پایدار در آینده نیز تأمین شود.
مراجع:
منصور سهرابی، دموکراسی زیست محیطی،
فرهاد جم و ژانت بلیک، نظام حکمرانی زیست محیطی جهانی: چالشها و راهکارها. فصلنامه علوم محیطی، .١٥(١):١٥٦-١٤١
مهدی عباسی سرمدی ورضا اسدی خمامی. ١٣٩٤مفهوم عدالت زیست محیطی و انعکاس آن در اسناد منطقه ای و بین المللی.فصلنامه راهبرد / سال بیست و چهارم / شماره ٧٧ / صص٥٧-٣٣
اسفندیار جهانگرد. ١٣٩٥.محیط زیست و برنامه های توسعه در ایران. فصلنامه اقتصاد محیط زیست و منابع طبیعی سال اول، شماره ٢. صفحات ١٠٥ تا ١٤٢
مسعود صفایی پور،سیامک طهماسبی،معصومه قرقانی. ١٣٩٥. روستای اکولوژیک. فصلنامه انسان و محیط زیست، شماره ٣٥
بی نام. ١٣٩٨.دموكراسى زیست محیطى، راهكار پیشگیرى مشاركتى از جرائم علیه محیط زیست.فصلنامه رهیافت پیشگیرى/ سال د وم، شمارة سوم.
محسن آذرنیا ، سعید صفی خانی ، عباس بیابانی.١٣٩٤.بررسی اثر کودهای زیستی بر عملکرد گیاهان زراعی، کشاورزی پایدار و کشاورزی ارگانیک. مجله ایمنی زیستی. دوره 8، شماره 2
حسین آخانی و الکساندر رودف.١٣٩٧.حفظ تنوع زیستی یا زیست فناوری: اولویت امروز ایران چیست؟.مجله پژوهشهای راهبردی در علوم کشاورزی و منابع طبیعی جلد 3 شماره 2 صفحه های ١٨١ تا ١٩٤
علیرضا کوچکی و نصرالله سفیدبخت.١٣٩٨.بوم نظامهای زراعی و دامی در ایران: ستیزه یا همزیستی؟.مجله پژوهشهای راهبردی در علوم کشاورزی و منابع طبیعی جلد٤ شماره ١ صفحه های ٢٥ تا٤٠
عبدالمجید مهدوی دامغانی.١٣٩٩.كشاورزی بوم شناختی و امنیت غذایی. مجله پژوهشهای راهبردی در علوم كشاورزی و منابع طبیعی جلد ٥ شماره ١ صفحه های ٩٧ تا ١١٠
حمید کریمی جشنی، ایوب کریمی جشنی. ١٣٨٧.نقش فعالیت های کشاورزی در تخریب محیط زیست. همایش منطقه ای كشاورزی، محور رشد و توسعه. دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مرودشت